|
|
|
| شنبه 91/10/9
بی خوابی همیشه مقصدش می رسید به فکرهای بی سروته ِ دست برندار ... دست ِ خودم که هیییییییچ ... دست ِ دلم هم عجیب درد می کرد از وقتی رژه ی یک کلمه را جلوی چشمانم دیدم ... شاید نباید هیچ وقت فراموشش کنم شاید ... . . مثل ِ همیشه داشتم پست ِ جدیدش را می خواندم تا ... تا رسیدم به یک واژه ی عجیب ِ چند حرفی ... انگار پرت شده باشم به جایی یا باد محکم مشت زده باشد توی صورتم ادامه ی پست را نخواندم یعنی نشد که بخوانم چشمانم تنها همان یک واژه را می دید انگار دورش آتش روشن کرده باشند تا او بیشتر دیده شود و مَ.ن از گرمای ِ همین آتش دستانم را گذاشته بودم روی صورتم ... روی چشمانم ... اولش انگار چیزی مانند ِ گلوله بالا آمد تا رسید به گلویم همانجا ماند و بعد انگار که پخش شده باشد دور ِ چشمانم را گرفت حتی دستانم ... از انگشتانم بیرون آمد اما توی چشمانم ماند یک حس ِ مبهم ِ عجیب دستانم را با دستان ِ پر زورش فشار می داد حس می کردم استخوان های دستم دارد خرد می شود از شدت درد تنها سکوت کرده بودم ... شاید یک ساعت گذشت زل زده بودم به صفحه گلویم می سوخت مثل ِ همان روزها ... آن موقع فکر می کردم که این واژه و تمام ِ متعلقاتش با تارهای صوتی اَم خودکشی کرده باشند اما دیشب فهمیدم او هیچ وقت نمی میرد هیچ وقت ... . . . یادم می آید باز هم یادم آمد این خاطرات ِ ... هر چند وقت یک بار باید می نشستم به پای حرفهای کسی که هیچ چیز از دلم نمی دانست حرف می زد حرف می زد و حرف می زد و مَ.ن تنها یک حرف را می شنیدم: [درست می شود] [درست می شود ...!] دیشب بدجور گذشت ... خیلی بدجور تر از این حرفهایی که به فکر ِ خودم بیاید ... . . . این واژه هنوز هم دست برنداشته هر لحظه در ذهنم بزرگ و بزرگ تر می شود و عاقبتش نا معلوم! ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پ.ن: همیشه هوامو داشتی حتی همون روزا ... این من بودم که نمی دیدم حالا که می بینم ... خدا ... من هنوزم ... م ی ت ر س م ...! *** هیچ کدوم ِ حرفام اغراق نبود ... باور کن! سه شنبه 91/9/28
شاید یک نوع خیال باشد ... شاید ... اینکه بین ِ زمین و آسمان ... بین ِ ... نمیدانم چه ... می خواهی به طنابی چنگ بزنی ... اما ... دستت نمی رسد ...
این خیالات هم این وسط! چرخ و فلک بازیشان گرفته ... . . . هفته پیش وقتی مرا با چادر ِ خیس و کفش های گلی دید ... فقط سرش را تکان داد ... دلم میخواست باز هم سرزنشم کند ... اما ... دلم میخواست با صدایش در آسمان ِ خیالم پرواز کنم ... هرچند بال و پر ِ شکسته که یاری نمی کند آدم را ... امان ....
همه فکر می کردند آخرش می شوم یک دختر ِ نازک نارنجی ِ لوس ِ از خود راضی ِ ... چون بابا هر شب برایم لالایی می خواند ... با اینکه دیگر خودم بلد شده بودم ... اما باز هم بابا دوست داشت خودش بند ِ کفش هایم را ببندد از این کتاب و آن کتاب برایم شعر می خواند ... دخترم هستی ِ بابا دست ِ توست ...........
فکر می کردند حتی حاضر می شود آفتاب و مهتاب را هم برایم بیاورد ... . . حالا انقدر در خودم غرق شده ام ... در این عصر ِآهن در این زندگی ِ ماشینی خودم را حبس کرده ام در یک چاردیواری ِ کوچک ِ تاریک می دانم دیگر نه بابا صدای ِ مَ.ن را یادش می آید نه مَ.ن صدای بابا را ... یادم نیست آخرین باری که دستان ِ مهربانش را بوسیدم کی بود
وقتی زمین خوردنم را دید فکر کرد حواسم نیست دارد اشکهایش را پاک می کند فکر کرد نمی فهمم از وقتی شکستنم را دیده همیشه به دیوار تکیه می زند فکر کرد نمی بینم دارد موهای سفیدش را از چشمان ِ مَ.ن پنهان می کند . . . دلم تب کرده ... واژه ها هم دارند آب می شوند از این همه حرارت مَ.ن به دنبال ِ قطره ای آب ... از این طرف به آن طرف اما اینجا فقط سراب است و هیچ!
بابا!بابا! دل ِ بی تاب ِ تب کرده اَم را که می بینی برایم لالایی بخوان می خواهم کمی بخوابم __________________________ پ.ن:سفری می خواهم خیلی دورتر از این حرفها ...
چهارشنبه 91/8/17
شبی از همین شب ها ... هوای ِ پشت ِ بام ...عجیب دوست داشتنی ست ... سکوت سرما لحظات ِ ناب ِ تنهایی ...
بروی به پناه ِ دیوار ِ کنج ِ جای ِ دنج ِ هرشب ِ تنهایی اَت ... پیشانی اَت را بچسبانی به سنگ ِ سرد ِ دیوار ... بعد از مدتی ... پیشانی ِ دیوار هم تب دار می شود از این هم نشینی ... . . . زانوهایت را که بغل کنی کم کم همه چیز شروع می شود هق هق ِ گریه ... خاطرات ... ه ق ه ق ِ گریه ....... کمی مکث ... حواست را پرت کرده ای آن دورتر ها .. و بعدترش ... پای ِ قه قه ی ِ خنده اَت وسط می آید .. و دلت عجیب سبک می شود از این انبساط و انقباض ِ حس ... به سبکی ِ یک پر ...
اما به بعضی از دردها باید از ته ِ دل خندید ... از نبود ِ اشک!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پ.ن:بی تابی ِ دلت ... عجیب ... چشمانم را بی تاب کرده ...!
دوشنبه 91/5/16
دلم می خواهد یک سجاده پهن کنم روی زمین ... سجاده ای پر از گل های یاس ... بنشینم رو به روی تو ... بخوانمت ... بخوانم تو را ... آنقدر تو را بخوانم که همه ی وجودم کلمه شود ... میخواهم تمام ِ آرامش ِ کلمات را جمع کنم ... بریزمشان توی دلم ... نه ... نه ... دلم آبشان می کند ... می ریزمشان توی همین سجاده ... میگذارمش گوشه اتاقم ... هر شب هم بهشان سر می زنم ... وقتی که آرامشم تمام شد می روم سجاده را باز می کنم ... کم کم آرامش می خورم .. کم کم قورتش می دهم مثل ِ تمام ِ بغض هایم ... هر شب چند قطره می چکم روی آرامش ها ... تا نتوانند پرواز کنند ... .... میخواهی کمکم کنی نه؟ میخواهی برسم به آسمان ... به تو ... خودم خوب می دانم ... فقط کمکم کن کمی بیشتر آرامش جمع کنم ... کمی بیشتر از یک سجاده ... خدایا تو که بنده ی ضعیف ِ مذنب ِ عاصی ِ محتاج ِ حقیرت را خوب می شناسی ... تحمل ِ زندگی ِ بی آرامش را ندارد ... کمکم کن کمی بیشتر آرامش جمع کنم ... فقط کمی ...
شنبه 91/2/23
من دلگیرم . . . از تو . . . از خودم . . . از . . . از این باران هم . . . از این قلم ِ خسته . . . حسرت ِ نوشتن ِ یک دنیا واژه بر دلم مانده ... اما قلمم نمی نویسد.. دیگر نای نوشتن ندارد . . . _____________________________ کم کم .... نم نم ....... قطره قطره ........ ولی قانع نمی شوم ... انگار دارد تنهائیم را به رخم می کشد ... من هم لجش را در می آورم.. دست می کشم روی چادرم... تا نشان بدهم خوشحال نیستم از باریدنش.. او هم به تلافی تند تر می بارد.. می دانم می خواهد دلم رو بسوزاند.. خوب هم می سوزاند.. می بارد .. باز هم می بارد.. خیلی تند تر... من دلگیرم .. من از این باران هم دلگیرم... _____________________________ پ.ن:می دانم دل باران را بدجور شکستم ...او هم ...
دوشنبه 91/2/18
این روز ها گوش هایم پر است از حرفهای تکراری ِ این و آن.. یوسف گم گشته باز آید به . . . غم مخور.. غم مخور.. غ م م خ و ر... حافظ فکر این جایش را نکرده بود.. غم را فقط باید خورد . . . بلعید .. و کم کم ...... اصلا غزل و غم نخوردن؟ مگر میشود؟ تمام غزل های حافظ نتیجه اش میشود غم خوردن . . . __________________ این کاغذ ِ سفید هم از دست ِ من خسته شده .. این قلم ِ لرزان هم .. کاغذ را خط خطی میکنم تا دیگر سفید نباشد کاغذ را باید سیاه کرد..هر چه سیاه تر ..دیدنی تر .. مثل ِ زندگی ِ من . . . سفید برایش بی معنی ست.. هر چه هست سیاه ِ سیاه ِ سیاه . . . بالاتر از سیاهی فقط خود ِ سیاهی ست.. _________________________________________ پ.ن1:دلم یک جعبه مداد رنگی میخواهد.. پ.ن2:این هم از روزهای ِ اردیبهشتی ِ من.. دیگر اردیبهشت هم برای ِ من تمام شد .... سه شنبه 91/1/22
تاریکی . . . من ... تو . . . خـــیــالــتــــــــ . . . دارم دست و پا می زنم دراین هوای نبودنت . . . چشمانم را کمی باز می کنم.. دور... نزدیک... تاریک... روشن... تار ِ ...تار ِ ...تار... بوی مُهر تمام وجودم را پر می کند... گرمای ِ یک دست ِ آشنا... دارد لبخند می زند.. چقدر آشناست... چیزی یادم نمی آید... آرام میگوید: خیالش مرهم ِ دلت . . . ساقه ات که هنوز نشکسته! به خورشید نگاه کن.. تا داغ ِ میان ِ برگ هایت را به آن بسپاری . . . دستم دیگر دستش را لمس نمی کند .. گوشه ی چادرش را می کشم.. ولی می رود.. می رود.. دور می شود و دورتر ... ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پ.ن1:خیالت مرهم ِ دلم ... پ.ن2:دارم خورشید را نگاه میکنم اما ... پ.ن3:ا ر د ی ب ه ش ت .. . . . .
|
[ archive ] مَ.نتو او اردیبهشت واژه ها سفرنامه تماما مخصوص یاسهای ِ این حوالی داستان ِ کوتاه مادرانه [ links ]
اندیشه نگار |
