شبی از همین شب ها ...

هوای ِ پشت ِ بام ...عجیب دوست داشتنی ست ...

سکوت

سرما

لحظات ِ ناب ِ تنهایی

...

بروی به پناه ِ دیوار ِ کنج ِ جای ِ دنج ِ هرشب ِ تنهایی اَت ...

پیشانی اَت را بچسبانی به سنگ ِ سرد ِ دیوار ...

بعد از مدتی ...

پیشانی ِ دیوار هم تب دار می شود از این هم نشینی ...

.

.

.

زانوهایت را که بغل کنی کم کم همه چیز شروع می شود

هق هق ِ گریه ...

خاطرات ...

ه ق ه ق ِ گریه .......

کمی مکث ...

حواست را پرت کرده ای آن دورتر ها ..

و بعدترش ...

پای ِ قه قه ی ِ خنده اَت وسط می آید ..

و دلت عجیب سبک می شود از این انبساط و انقباض ِ حس ...

به سبکی ِ یک پر ...

اما به بعضی از دردها باید از ته ِ دل خندید ... از نبود ِ اشک!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن:بی تابی ِ دلت ... عجیب ... چشمانم را بی تاب کرده ...!