تاریکی . . .

من ...

 تو . . .

خـــیــالــتــــــــ . . .

دارم دست و پا می زنم دراین هوای نبودنت . . .

چشمانم را کمی باز می کنم..

دور...

نزدیک...

تاریک...

روشن...

تار  ِ ...تار  ِ ...تار...

بوی مُهر تمام وجودم را پر می کند...

گرمای ِ یک دست ِ آشنا...

دارد لبخند می زند..

چقدر آشناست...

چیزی یادم نمی آید...

آرام میگوید:

خیالش مرهم  ِ دلت . . .

ساقه ات که هنوز نشکسته!

به خورشید نگاه کن..

تا داغ ِ میان ِ برگ هایت را به آن بسپاری . . .

دستم دیگر دستش را لمس نمی کند ..

گوشه ی چادرش را می کشم..

ولی می رود..

می رود..

دور می شود

و

دورتر ...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن1:خیالت مرهم  ِ دلم ...

پ.ن2:دارم خورشید را نگاه میکنم اما ...

 پ.ن3:ا ر د ی ب ه ش ت .. .  .   .     .