از خواب می پرم. ته گلویم خشک شده. یادم می آید که این همه منتظر نشسته بودم و اینجا خوابم برد. پنجره باز مانده و این باد ِ سرد ِ غروب وادارم می کند که از جا بلند شوم. دو تا پسر شش و هفت ساله کنار دیوار دعوا می کنند. شاید با صدای دعوای همان ها از خواب پریده باشم. پنجره را می بندم. شیر آب را باز می کنم و سرم را می گیرم زیر شیر. آب ِ گرم ِ توی لوله مانده مزه ی گِل می دهد. به عقلم نمی رسد توی این تاریکی یکی از لامپ ها را روشن کنم. نشسته ام کنار پنجره و تند تند صلوات می فرستم. مهره های تسبیح توی دستم یکی یکی جلو می روند. نمی دانم با خودم حرف می زنم یا ذکر می گویم؟

منتظرم و این دلشوره نفسم را بالا نمی آورد. موبایلم را خاموش کرده ام. تلفن را هم از برق کشیده هیچکس نیست بگوید اگر کسی با تو کار داشت آن وقت ... تلفنن را می زنم به پریز. تا موبایلم را روشن می کنم ده تا پیام از مامان می آید روی صفحه. صد بار زنگ زده و پیامک داده که اگر دستش به من برسد و می داند حالا نشسته ام توی تاریکی و گریه می کنم! تلفن زنگ می خورد. نگاهم می افتد به شماره ای که نمی شناسم. مامان نیست! دلشوره ام بیشتر می شود. بر نمی دارم. هی زنگ می خورد. هی زنگ می خورد. می روم پنجره را باز می کنم. سردم می شود. پنجره را می بندم. تلفن دوباره زنگ می خورد. این بار جرات ندارم به شمار ی روی صفحه نگاهی بیاندازم. نمی دانم باید به خودم بد و بیراه بگویم که تنها مانده ام اینجا یا به تو؟

این نهایت درماندگی است. این وضعیت من نهایت درماندگی ... حالا چهارمین باری ست که تلفن زنگ می خورد. می روم توی اتاق تا آماده شوم و بروم. بروم خودم را برسانم به تو. به ته این انتظار. بر می گردم پای تلفن. جرات می کنم و بر می دارم. صدایش را نمی شناسم. یکی از آن طرف خط می گوید: براتون نامه اومده. دست گذاشته ام روی دکمه ی آسانسور. روی طبقه ی دوم مانده. آن یکی هم طبق معمول خراب است! حتما این طبقه ی دومی ه اهیچوقت منتظر نبوده اند تا بدانند که ... پله ها را دو تا یکی پایین می روم و به این فکر می کنم اگر همینجا پایم لیز بخورد و بیفتم هیچکس نیست که به دادم برسد! تا برسم به نامه هزار بار مردم و زنده شده ام. همانجا کف حیاط بازش می کنم. بدون اینکه آدرس فرستنده را ببینم. نگاهم می افتد به پایین صفحه و یک امضا. خیالم راحت می شوم و اسم تو خیس از اشک هایم ...