صد بار به خودش گفتم دیگر تمامش کند و حرف رفتن نزند. فکر می کرد به خاطر خودش می گویم. برای خودم می گفتم. دلم برایش تنگ می شد. یک جور دلتنگی که محال بود بدون وجود خودش دلم را رها کند. یک جور دلتنگی که اگر آخرش او را نمی دیدم و صدایش را نمی شنیدم، دیوانه می شدم. چادرم را می انداختم روی سرم و با کفش های تا به تا می زدم به دل کوچه ها. فرقی نمی کرد چه ساعتی ... فقط اگر می ماندم خفه می شدم از بی هوایی. اتاق برای نفس کشیدنم تنگ می شد. آن وقت که به خودم می آمدم که نشسته بودم توی پارکی و زل زده بودم به بازی قطره های توی حوضش. خودش که همه ی این ها را می دانست و باز هم... می دانست اگر ثانیه ای تلفنش را دیر جواب بدهد به دنبالش همه جا را می گردم. آن وقت می خواست بی خبر بگذارد برود؟ نمی گفت من دق می کنم؟ نمی گفت وقتی می فهمم که رفته قلبم یهو ممکن است بایستد؟ دلش حتا برایم نمی سوخت؟

آخرین بار هم حجت را تمام کرد. لال می شدم؟ جیغ می زدم؟ گریه می کردم؟ خودم را می زدم؟ آمدم بیرون. همان جا پشت در گریه ام گرفت. گریه ام گرفت که محال است بفهمد چه می گویم. محال است حرف هایم را بفهمد. اصلا بهشان فکر نمی کند. محال است بفهمد..داشتم برایش می گفتم که نمی دانم چه بلایی سرم آمده. حال خودم را نمی فهمم..گیج ِ گیجم.نماز هایم را یکی در میان درست و با حواس می خوانم. همه اش شدی تو. آن وقت تسبیحش را برای یادگاری گذاشته میان دستانم. نمی فهمد.