با دارچین اسم ِ تو را می نویسم روی ِ شله زرد و چادر ِ سفید ِ گل دارم را سر می کنم و تند تند قدم می زنم فاصله ها را تا خانه یتان. در می زنم و چشمانم را می بندم و منتظر می شوم که خودت در را باز کنی. یکی از چشمانم را باز کرده ام تا ببینم خودت در را باز کرده ای یا عزیز. وقتی نگاهت به چشم ِ بسته ی ِ من و کاسه ی ِ شله زرد می افتد می زنی زیر ِ خنده. دلم گیر می افتد میان ِ چال ِ گونه ات. کاسه ی ِ شله زرد را از دستم می گیری و می گویی: می توانم فقط چند دقیقه ای مهمانت باشم. رویم را بر می گردانم به طرفی دیگر که مثلا قهر کرده ام. کنار گوشم می گویی: اخم نکن ها، دلت می خواهد تبعید بشوم به مرگ؟ دستم را می گیری و می کشی ام به سمت ِ بهشت. می نشینم روی ِ تخت توی ِ حیاط و تو می خواهی از مهمان ِ چند دقیقه ای ات پذیرایی کنی. می دانم هول شده ای که صدای ِ شکستن ِ چیزی از توی ِ اتاق می آید. می دوم به طرف ِ اتاق. سرت را بلند کرده ای که بگویی چیزی نشده. باد چادرم را از سرم کشیده. نگاهت که به من می افتد سکوت می کنی و ماتت می برد. سرخ می شوی. سرخ ِ سرخ. مثل ِ رنگ ِ سیب ِ افتاده میان ِ استکان های ِ شکسته. سرت را می اندازی پایین. نمی بینم ردپای ِ دلتنگی درون ِ چشمانت را. لغزش ِ اشک هایت را. تنها از خنده ریسه می روم. سیب ِ سرخ را می دهی به دستم. می گویم وقت ِ مهمانی تمام شد و بدون ِ اینکه نگاهت کنم راه ِ آمده را بر می گردم تا توی ِ حیاط و ریز ریز می خندم میان ِ گل های ِ ریز تر ِ چادرم. یواشکی از گوشه ی پنجره ی ِ شکسته نگاهت می کنم. سرت را گذاشته ای روی پاهایت و شانه هایت می لرزند. می خواهم بر گردم. می خواهم بدوم تا خود ِ تو و بگویم: چرا چرا چرا... چرا دلم را انقدر می لرزانی با این پریشانی ها. با این اشک ها. چند روزی ست که دستانم فقط بوی ِ سیب می دهند. بوی ِ سیب ِ سرخ. بوی ِ دستان ِ تو را. می دانستی تو همیشه بوی ِ سیب می دهی؟ عزیز آمده بود خانه ی ِ ما. نگرانی اش را از پشت ِ پنجره هم دیدم. پشت ِ در ایستادم و شنیدم حرفهایش را که به مامان می گفت تو دیشب رفته ای. همانجا روی پله ها می نشینم و سرم را می گذارم روی شانه ی ِ نرده ها. می زنم زیر گریه. تمام خاطرات ِ با تو بودنم یهو زنده می شوند. هر روز می روم زیر زمین ِ خانه یتان و دلم را رها می کنم میان ِ عکسهایت. توی ِ یک صندوق ِ قدیمی و یک تکه کاغذ. با خط ِ خوشی کنارش نوشته ای نامه ای عاشقانه برای ِ تو. نمی فهمم معنی ِ چروک بودن ِ نامه را. شاید رد ِ اشکهایی خشک شده باشد. گفته ای ببخشمت. چرا؟ چرا نیستی بگویی که این کلمه ی ِ چند حرفی یعنی چه؟ میان ِ  ذوق ِ مرور ِ خاطرات ِ خوب و اشکهای ِ دلتنگی از جا می پرم. عزیز دارد صدایم می زند. صدایت قطع و وصل می شود. مدام می پرسی خوبم؟ و با کلی بغض تنها جواب می دهم کی میای؟ یادم می رود بپرسم معنای ِ آن نامه چه می تواند باشد؟ هی می پرسم کی میای و تو تنها سکوت کرده ای. بعد صدای ِ ممتد ِ بوق. خودم را پرت می کنم توی ِ آغوش ِ عزیز. دلم اما آرام نمی گیرد. چادرم میان ِ دست های ِ نرده ها جامانده. خشکم می زند از دیدن ِ پژمرده شدن ِ گل های ِ ریز ِ صورتی اش. گوشه ی ِ پایین ِ سمت ِ راستش خیس ِ خیس است. افتاده بود روی ِ چشمان ِ شمعدانی ها. باور می کنی که شمعدانی ها هم از سر ِ دلتنگی، برای ِ تو گریه کرده اند حتا؟