در ِ ورودی اش به چوبی می زند. اما چوبی نیست. بعد از در هم یک دالان ِ طولانی ِتاریک. که تنها به درد ِ من می خورد فقط و فکرهایم و تو. که یک گوشه ای بایستی و زل بزنی به من و من هم از برق ِ نگاهت و چال ِ روی ِ گونه ی ِ راستت و چین های ِ ریز کنار ِ چشمهایت بفهمم کجا ایستاده ای. از دالان ِ طولانی ِ تاریک که بگذری یک پله می روی پایین. یک حیاط ِ بزرگ با درخت های نچندان کوچک. اما درختهایش درختند ها. با آدم حرف می زنند. نه دلگیرند نه نفس بر. کمی آن طرف تر از وسط، حوض ِ نسبتا کوچکی پر از ماهی های قرمز و بازیگوش که گاهی دوتا دوتا کنار گوشهای ِ هم پچپچه می کنند. دورش را هم یکی در میان گل ِ کاغذی چیده ایم. یاس ها را برای ِ دل ِ من کنار ِ پنجره ی ِ یکی از اتاقهای دنج کاشته اند. که اگر شبی، نصف ِ شبی چشمهایم از دلتنگی خون شد پنجره را باز کنم و چند تا نفس ِ عمیییییق بکشم و تند تند لبخند بزنم به روی ِ ماه و آسمان و همانجا بنشینم لب ِ پنجره و مدام زل بزنم به ستاره ها و بشمارشان و یادم برود و دوباره از اول. زل بزنم به ماه و بگویم حالا تو کجا داری زل می زنی به بدل ِ خودت؟ یا وقتی که صبح ها از بی خوابی خواب آلو پنجره را باز کنم و نگاهم که به یاس ها بیفتد بدو بدو بروم به سمت ِ حوض تا صورتم را آبی بزنم تا کمی آب بازی کنم با ماهی های عاشق اما بازیگوش. تا کمی احوال پرسی کنم از گل ها و درخت ها و کاشی های ته ِ حوض. شبها لب ِ پنجره ی اتاق برایم دنج تر از همیشه می شود.می شود از همین جا اکسیژن را هدیه گرفت و لبخند زد به روی ِ گل ِ یاس ها به پاس ِ بودنشان.آن وقت باران هم بیاید و من به صرافت ِ قدم زدن و دویدن بیفتم. یکی از پشت ِ پنجره هی جیغ بزند که: دیوونه ، صب کن منم بیام. و طوری زیر ِ باران بدوم که با تمام ِ فرز بودنش به رد ِ پایم نرسد حتا. من زیر باران تند تند بدوم و بلند بلند بخندم و داد بزنم به روی ِ آسمان و ماه که حالا نوبت ِ توئه بگی کجا داری قدم می زنی ، به شرط ِ اینکه سرما نخوری. جان ِ من ها.بگو جان ِ من.بگو دیگه. اصلا از بچگی این دیوانه گری ها از آرزوهایم بود که زیر ِ باران تند تند بدوم و به تو فکر کنم که تو کجا داری قدم می زنی؟ توی کدام یکی از مسیرهای همیشگی؟ و قدم بزنم شمرده شمرده، تنها با تو و فکر کنم به حرفهایت و زل بزنم به همان چند تا چین ِ ریز ِ کنار ِ چشم هایت وقتی حرف می زنی و سرت را انداخته ای پایین و یک لبخند ِ محشر دست بر نمی دارد از لب هایت.

+ عنوان از سعدی