|
|
|
| یکشنبه 92/4/30
یک آدمهایی هستند توی ِ زندگی ِ بعضی از ما آدم ها ... فقط بعضی از ما آدمها! که اگر برنجانی شان بی معرفتی و قدر نشناسی و بی لیاقتی ِ خودت را ثابت کرده ای! آن هم کسی که وقتی سجاده ات را باز می کنی ، او یادت می آید وقتی زل می زنی به کتاب های ِ توی ِ قفسه وقتی نگاهت می افتد به پشت زمینه ی ِ صفحه ی ِ گوشی ات وقتی که که چشمانت می گذرند از نوشته های ِ روی ِ کاغذ دیواری ِ طوسی رنگ وقتی تقویم ِ جیبی ات را باز می کنی وقتی می روی سراغ ِ سر رسید ِ خاطره هایت ... توی ِ مخاطبین ِ گوشی ات هی زل می زنی به اسمش و یک لبخند ِ عمیق می نشیند روی ِ لب هایت هی میخواهی تمام ِ پیامهایش را برای خودت مرور کنی و ذوق کنی از وجود ِ همچین آدمی ...
هی خاطره بسازیم و هی جشن ِ دونفره بگیریم هی چیلیک چیلیک عکس بیاندازیم از خاطرات ِ خوبمان و بچسبانیم رو به چشم هایمان تا همیشه همه چیز یادمان باشد! هی م.ن تند تند حرف بزنم و به جای او بخندم و او هی تذکر بدهد که بستنی ام آب می شود پا به پای ِ م.ن اشک بریزد و بعد دلداری ام بدهد که تمام شد تمام ِ کابوس هایم ... هی او شمرده شمرده برایم حرف بزند و م.ن با انگشتانم بازی کنم و خجالت بکشم از اشتباهی که کرده ام ...
بعد یکهو یکهو درگیر ِ یک ویروس ِ بی معرفتی ِ لا علاج ِ عجیب بشوم و یکهو یکهو تر خودم را قایم کنم از میان ِ چشم هایش ... بعد شبی از همین شب های ِ درگیری با این ویروس ِ عجیب بنشینم و فکر کنم فکر کنم یعنی چه که از بلور ِ اشک هایش تسبیحی بافته برای ِ شادمانی دل ِ م.ن ؟ برای ِم.ن؟
می دانم که دلخور است خیلی زیاد... تنها آمدم بگویم که ببخشد این غزل ِ درگیر ِ ویروس ِ بی معرفتی را ... حتی حاضرم بوسه ای بزنم بر دستانش به پاس ِ تمام ِ صبوری هایش ... دلش خیلیییییی نازک است دلش آنقدر نازک است که می دانم الان که دارد حرفهایم را می خواند دانه های ِ اشکش دانه دانه از ته ِ دلش می چکند روی ِ صفحه کلید... میدانم که می بخشدم ... می دانم ... با تسبیح ِ خودش ذکر می بخشدم گرفته ام برای خودم! + م.ن و تو که هیییییییچ خدا هم او را عاشق است ...
مخاطبم خیلی خاص تر از این حرف هاست. + آمدم که بگویم تو و او و شما ببخشیدم بابت ِ تمام ِ بدی هایم ... و حتی نگین خانوم ِ گل ، بابت ِ سوء تفاهمی که پیش آمده و او هم رنجیده خاطر شده از این غزل و تمام ِ کسانی که اگر بابت ِ حرفهایم اشکی حلقه زد درون ِ چشم هایشان و دلگیر شدند! آنقدر زیادید که نه توانش را دارم اسم تک تکتان را بنویسم و نه در این صفحه بگنجد ... غزل ِ همچنان درگیر ِ ویروس ِ کذایی! محتاج ِ دعا یاعلی
|
[ archive ] مَ.نتو او اردیبهشت واژه ها سفرنامه تماما مخصوص یاسهای ِ این حوالی داستان ِ کوتاه مادرانه [ links ]
اندیشه نگار |
