|
|
|
| شنبه 92/2/21
اردیبهشت یعنی ... من متولد می شوم میان ِ دست های ِ تو ... میان ِ عمیق ترین جایگاه ِ چشمانت ... اردیبهشت همین خنده های ِ توست که آدم را هل می دهد میان ِ دنیایی از گل ِ یاس ... اردیبهشت یعنی همین ... . . . وقتی صدایم می زنی دلم می خواهد پلک هایم را بیشتر روی ِ هم فشار بدهم و سعی کنم خنده اَم نگیرد تا بیشتر صدایم بزنی تا بیشتر بشنوم این صدای ِ پر از آرامشت را تا بیشتر بی قرار تر شوم!
مقاومتم تمام می شود و خنده اَم می گیرد چشمانم را که باز می کنم نگاهم می افتد به آیینه ی چشمانت به جای ِ خودم ... فقط تو را می بینم و تو را .... که بالای ِ سرم ایستاده ای و با اخمی ساختگی و چشمانی لبریز از خنده نگاهم می کنی! دستم را می گیری و می کشانی اَم به سمت ِ حوض ِ آب می دانی ... آنقدر محشری که وقتی دست هایت را توی آب فرو می بری ماهی ها هم بوسه بارانت می کنند بید ، مجنون تر می شود و ماه ؛ هلال تر ... فکر ِ من را کرده ای با این دلبری هایت؟
از همان پنجره ی کوچک ِ آشپزخانه ، توی ِ حیاط را نگاه می کنی و دلت می خواهد برایت بلند بلند حرف بزنم بعد هم می آیی می نشینی کنار ِ من زندگی به صرف ِ دو فنجان چای می گویم: قندت کوووو؟ و تو بدون ِ مکث می گویی: خنده هایم! از ته ِ دل می خندیم بعد هم بدو بدو به سمت ِ تاب ِ چوبی ِ کوچک ِ گوشه ی ِ حیاط ... تو مرا هل می دهی و من بالا می روم و بالاتر دستانم دیگر میان ِ ابرها گم می شوند بعد هم برایم می خوانی :
[ زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم ... ]
و من کودکانه می خندم ...
اردیبهشت یعنی همین ... یعنی تلاقی ِ چشمان ِ من و تو ... یعنی ... ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پ.ن: می دانی ... هر بار که نگاهمان به هم گره می خورد اردیبهشتی متولد می شود می دانی که؟
|
[ archive ] مَ.نتو او اردیبهشت واژه ها سفرنامه تماما مخصوص یاسهای ِ این حوالی داستان ِ کوتاه مادرانه [ links ]
اندیشه نگار |
