|
|
|
| چهارشنبه 91/10/20
تنها مَ.ن مانده ام و ایستگاه ِ اتوبوس ... داری از دور می آیی دور را با خودت نزدیک می آوری آن چنان برایم دست تکان می دهی که فکر می کنم تمام ِ عالم و آدم دارند نگاهمان می کنند حواسم به اشاره هایت نیست تنها دارم دست هایت را نگاه می کنم زل زده ام به دستهایت وقتی که آن ها را در هوا تکان می دهی حس می کنم دلم دارد می ایستد از این همه تپش ... اعتراف می کنم که مَ.ن از اولش هم عاشق ِ دست هایت شده بودم . . . رو به روی آینه ای نشسته اَم غم ِ نگاهت گلویم را پر از بغض می کند غم ِ نگاهت ... دلم را ... د ل م ........
سکوت می کنم و سکوت تارهای صوتی اَم را عنکبوت ها تنیده اند انگار ... بر عکس ِ مَ.ن ... تو ... حرف می زنی و حرف می زنی دارم با تمام ِ وجود تمام ِ امواج ِ صدایت را با گوش ِ دل در حافظه اَم ثبت می کنم مرا این گونه صدا نزن! ببین هوا هم معطر شده حواست به اکسیژن باشد او که هیچ ... مَ.ن هم مست می شوم در این هوایی که پر شده از عطر ِ یاس ِ ناب . . زل زده اَم به تو به چشمانت به دست هایت ... به صدایت ...
دارم از چشمانت جرعه جرعه غزل می نوشم پر شده اَم از تو ... از غزل ... دارم لبریز می شوم
می گذاری با صدای ِ خودت غزل هایت را بخوانم؟ . . می رویم ماه را نگاه می کنیم ببین او هم قامت اَش خم شده از این همه مستی مَ.ن که دیگر هیچ .... . . حرف می زنی و می خندی نمک گیر ِ آن خنده های شیرینت می شوم کمی بیشتر بخند کمی بیشتر حرف بزن کمی بیشتر دستهایت را تکان بده ببین غزل هم عاشقت شده دست و دلش به وزن و قافیه نمی رود دیگر .... . . اصلا دیگر حرفهایت را نمی شنوم عبور کرده اَم از صدایت ... احساس می کنم وجودم تب دار است و پیشانی اَم محتاج ِ دستان ِ سرد ِ تو ... بغضی گلویم را قلقلک می دهد یک بغض ِ دوست داشتنی اما دلم نمی آید .......................
دلم را میگذارم پیش ِ تو تمام ِ مسیر را تا خانه می دوم و بغض را می گذارم برای شانه های ِ سرد ِ دیوار ِ پشت ِ بام ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پ.ن: می شنوی؟ این صدا ، صدای دل ِ مَ.ن است که هنوز هم دارد تو را صرف می کند
شنبه 91/10/16
بچه می شوم حداقل برای چند ساعت یک دختر ِ شر ِ شیطون با شمّ ِ کارآگاهی ... چه عالمی دارد این بچگی این پاکی ِ کودکانه حتی برق ِ چشمانت هم معصوم می شود نگاهت عوض می شود به این زندگی به این خود در گیری های روزانه ی کمرشکن! . . به قول ِ تو هیچوقت شیطنت هایم تمام نمی شود! مجبورت می کنم زیر باران قدم بزنیم از این خیابان به آن خیابان مسابقه ی حفظ ِ تعادل روی جدول های شهر و پیاده روی ِ دل انگیز روی اعصاب و روان ِ آدمهایی که زل زدند به ما! شنیدن ِ صدای شالاپ شلوپ ِپاچیدن ِ آب های باران به لباست
عالم بچگی ست دیگر این گونه نگاهم نکن بگذار خوش باشیم ... . . . دستانم را روی صورتم می گذارم دلم می خواهد از بین ِ انگشتانم زیرکی نگاهت کنم بعد بیایم از این حالت ِ خاص ِ چشمانت عکس بگیرم دارم فکر می کنم که باید آن را قاب کنم بزنم به دیوار رو به روی جای همیشگی اَم تا وقتی تو خوابی نگاهم گره بخورد به نگاهت و رنگم بپرد و دلم بلرزد ... . . خوشم می آید تو را بیشتر از این حرفها اذیت کنم داری غزل ِ جدیدت را خطاطی می کنی یواشکی می آیم بالای سرت و دانه دانه ، دانه های ِ انار را می چکانم توی صورتت می خواهی تلافی کنی اما دلت نمی آید! می ترسی اشکهایم را ببینی و باز هم دلت هری فرو بریزد ...
بعد تو می مانی و یک کاغذ پر از لکه های قرمز ِ آب ِ انار با چشمانی که هنوز دارد می سوزد اشکهایت می چکند روی دستهایت ... و مَ.ن به جای زل زدن به تو زل می زنم به آن دستها ... نبض ِ رگ ِ حسودی اَت دارد هزار و هفتصد تا توی ثانیه می زند نه؟ از چشمانت معلوم است معلوم است دیگر ... زل می زنم به آن دستهایی که بوی عطر ِیاس می دهد و باز هم پرت می شوم به این دنیا ... به این دنیای ِ احساس ...
نمی دانم برای چندمین بار است ... فقط می دانم که باز هم عاشق ِ دستهایت شدم! ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پ.می بینی؟ همیشه تمام ِ فکرهایم به تو ختم می شود ...
سه شنبه 91/10/12
چمدانت را خودم بستم ... بعد از این که در را بستی به تنها جایی که نگاهم افتاد آیینه بود همان آیینه که عاشقت شده بود شکستم آیینه ای را که تو دیگر در آن پیدا نبودی فقط مَ.ن بودم و مَ.ن ... . . هزار تکه که شدم دلم می خواست تو بیایی هزار تکه اَم را جمع کنی به هم بچسبانی و ... اما اگر هم می آمدی مَ.ن که دیگر ، مَ.ن ِ تو نمی شدم! . . غروب برایم بغض کرده بود و مَ.ن تنها به او خندیدم برعکس ِ همیشه خندیدم ... . . دیشب بند بند ِ انگشتان ِ دستم می سوخت نکند باز هم تو حواست را پرت کرده ای آن دورترها دوباره دستت بریده؟ راستش را که به مَ.ن نمی گویی! . . دیشب دلم عجیب دل دل می کرد مثل ِ مهتابی ِ نیم سوخته ای که دیگر سه نقطه مانده تا پایانش ... و تمام! از شدت ِ تب ، پیشانی اَم را تکیه دادم به ماه دیدی پیدایش نبود؟ ماه هم آب شد چکید ابر شد بارید نه ...نه ... از آسمان باران نمی بارید اشک های مَ.ن بود که تو لهشان می کردی . . با واژه های نم کشیده که نمی شود آتش درست کرد دارم یخ می زنم! حرفی بزن جان ِ مَ.ن ... جان ِ ..... ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پ.ن: ...
سه شنبه 91/10/5
از اولش هم همه چیز تقصیر ِ مَ.ن بود می دانم دیگر ... اینکه اول زخم هایم را نشانت بدهم و بعد تو ... همه چیز زیر ِ سر ِنمکدان ِ کنار ِ دستت بود . . نمک ریختی روی زخم هایی که خودت روزی مرهمشان بودی با همان نمکدانی که انار های کاسه گل ِ سرخ را نمک می زدی حالا دیگر همه چیز تمام شده! مَ.ن مانده ام و هیچ! دیگر چشمانم دست های خودم را هم نمی بیند دیگر نمی توانم بی رحمی هایت را ببینم می بینی؟ . . . یادت نیست دست هایت به پوست ِ انار حساسیت داشت و مَ.ن می نشستم با حوصله برایت انار دانه می کردم منتی نیست حقت بود تمام ِ آن خوبی ها حقت بود حواسم بود مبادا دانه اناری ترک بردارد مبادا دانه ای را با فشار ِ دست هایم لِه نکنم یادت نیست تو خیلی چیزها یادت نمی آید خیلی زود درگیر ِ فراموشی شدی خیلی زود ... بمیرد برایت همان غزل ِ شعرهایت . . . . . انارها را دانه دانه می کردم توی کاسه کوچک ِ گل ِ سرخ تو نمک می زدی ... تو ... یادت نیست یک بار اناری از دستم افتاد دل ِ انار ترک برداشت و خون ِ دلش جاری ... آن موقع داشتم به شباهت ِ دل ِ انار به دل ِ خودم فکر می کردم بغض که کردم بعد این چشمانم بود که هم از اشک و هم از نمک ِ دستانم می سوخت یادت نیست تا مدتها به انار لب نمی زدی! اما حالا ... چشمانم چه خوب می دید آن روزها را ... اما حالا ... بیچاره چشمانم ... __________________________ پ.ن1:به باد بگو اینطور نفس نکشد ، موهایت که پریشان می شود نفس کم می آورم پ.ن2: نمیدونم چی نوشتم ... همین! شنبه 91/9/25
دارد نفس های ِ آخرش را می کشد موقع رفتن باید کاسه ی آبی پشت ِ پایش بریزم باید ... پاییز را می گویم ... می شود این روزها کمی باران ببارد؟ دارد می بارد انگار ... باید برای روزهای بعد از این برگ جمع کنم دلم نمی خواهد زمستان که می شود حسرت ِ این را بخورم که هیییییچ برگی توی خیابان پیدا نمی شود برای له کردن! دیگر دارم شورش را در می آورم خودم می دانم! . . . دارم فکر میکنم چطور آنجا را پیدا کردیم و شد پاتوق ِ همیشگیمان ... همه باورشان شده که آنجا شده حریم ِ خصوصی ِ ما آن طرفها از کسی خبری نبود حتی از نگاه ِ آفتاب! ما هم شده بودیم مالکش دیگر ... کارمان شده بود رژه رفتن روی برگهای خشکی که کفشهایت بین ِ آنها گم می شد از انبوه ِ برگ جایش را لو ندادیم تا مبادا عاشقی هوس کند دست ِ دلش را بگیرد! و رد شود از آن طرفها ...
همینطور می نشستیم روی همان برگها بیشتر ِ وقتها هم ناهارمان را همانجا میخوردیم به خیال ِ خودمان با یک دوربین ِ عهد ِ عتیق خاطره ثبت می کردیم و ..... حکایت ِ این کوچه باغ با تمام ِ کوچه باغ ها فرق می کند اصلا دیگر حوصله ات نمی کشد همه را بخوانی جایش هم که قرار است لو نرود به جان ِ ... به جان ِ خودم نباشد به جان ِ شما!
[پاییز که تمام می شود کوچه باغ هم ...]
می خواستم یک روز آن جا را نشانت بدهم جایی که فکر می کردم اگر کمی قدم بزنی به نهایت ِ عاشقی می رسی ... حالا کوچه باغ هست باران هست پاییز هم هست و مَ.ن! تو نیستی دیگر جای تو خالی .... ! بد جور هم ... ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پ.ن: جای تو باز هم پر نمی شود با این حرفها ... بس است دیگر ...!
دوشنبه 91/9/13
هیچ چیز بدتر از آن نیست که آدم معنی ِ دلتنگی ِ خودش را نفهمد ... شاید ... شاید ِ شاید دلتنگ ِ کسی بشوی که نباید ......... . . . پنجره را که باز می کنم تمام ِ وجودم می شود نگاه دلم ضعف می رود از دیدنش دلم ضعف می رود از این همه دلتنگی می بینی؟ عجیب است که از این دلتنگی ها هم ذوق می کنم ... با اینکه می دانم قهر کرده! معلوم است دیگر از نگاهش معلوم است ... راستی یادم نبود که دیگر نگاهم نمی کند! اصلا رویش را برگردانده ... انگار دارد فکر میکند ... شاید به مَ.ن چه خیال ِ محالی! . . قول می دهی که بروی به دنبال ِ تمام ِ نردبان های دنیا می خواهم بالا بروم ... از سر ذوق از ته ِ دل صدایت می زنم برایت دست تکان می دهم تو می خندی و ماه هم بی قرار می شود از عطر ِ یاس ... از خنده های تو اما به روی خودش نمی آورد می بینی؟ حتی به تو هم حسودی اَش می شود ... می آیی با هم برویم پیش ِ ستاره ها؟ می آیی ... می خواهم جمعشان کنم دور ِ ماه تا صف بکشیم برای بوسیدنش ... بوسیدن ِ روی ِ ماه
شاید از دلتنگی اَم کم شود شاید . . . ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پ.ن: دلم برای قهر کردن هایش هم تنگ شده ...
چهارشنبه 91/7/12
به اصرار ِ تو همیشه بستنی ِ توت فرنگی می خوردیم ... اما خودت خوب می دانستی که مَ.ن بستنی ِ شکلاتی را بیشتر دوست دارم آن روز که از ته ِ دل باریدم ... یادت می آید؟ حسودیم شد به زمین و زمان ... ! به برف هایی که روی صورتت می بارید و تو با دستانت پاکشان می کردی به ساعت ِ مچی َت که دقیقه به دقیقه نگاهت به َش بود به چتری که خودم جلوی چشمانت زیر ِ پایم له َش کردم! به کفش هایت حتی ... ! به بستنی ِ توت فرنگی ... به بستنی ِ توت فرنگی خیلی بیشتر حسودیم شد دیدی؟ بستنی ِ توت فرنگی هم عاشق ِ تو شده بود وقتی دست ِ تو به َش رسید رنگش عجیب پرید ... از دستانت فرو چکید ... از خجالت آب شد چکید به زیر ِ قدم هایت ... می دانی از گرمای ِ دستان ِ تو آب شد؟ چکید به زیر ِ قدم هایت ... بستنی ِ توت فرنگی را می گویم! دیدی او هم می خواست فدای ِ تو شود؟ و خاک ِ زیر ِ پایت ... چشمانم را دیدی؟ از حسودی باریدند ... چشمانم از حسودی ِ فدا شدن ِ بستنی ِ توت فرنگی باریدند
تو به آب شدن ِ بستنی ِ توت فرنگی نگاه کردی ... اما به چشمان ِ مَ.ن نه ... . . . هنوز هم از تو دلگیرم ... ____________________ پ.ن: دلم برای خود ِ خود ِ تو تنگ شده ... خیلی ... می دانی که!
|
[ archive ] مَ.نتو او اردیبهشت واژه ها سفرنامه تماما مخصوص یاسهای ِ این حوالی داستان ِ کوتاه مادرانه [ links ]
پو |
