هر روز از خواب بیدار می شدم و برایت لقمه های پنیر و گردو می گرفتم که وقتی پاهایت را از در خانه بیرون گذاشتی، حواست جمع باشد. عادت کرده بودم. دوست داشتم شانه کردن موهای تو را. وقتی همان موقع هی برایم حرف می زدی و قند توی دلم آب می شد.  عادت کرده بودم. وقتی که توی حیاط منتظر می ایستادی، دستم به هر چیزی که بند بود، رهایش می کردم و خودم را می رساندم به تو. که بند کتونی هایت را پاپیونی گره بزنم. عادت کرده بودم دیگر. عادت کرده بودم به تو. به وجودت. به خنده هایت. به صدایت. به قهر کردن هایت حتا. عادت کرده بودم به این که هر بار سیب سرخ ببینی. بگیری اش میان دستانت. بعد هی دست های خودت را وقتی که بوی سیب سرخ گرفته، بو کنی و بخندی. بلند بلند بخندی جلوی آینه. عادت کرده بودم به تک تک واج های صدایی که از گلوی تو به گوشم می رسید. به پا زمین کوبیدن هایت وقتی که توی سرما هم دلت بستنی ِ قیفی ِ شکلاتی می خواست. تو که می دانستی من عادت کرده بودم به تو. چرا وقتی توی همان روز بارانی که تا خود آمدنت، زیر باران، منتظرت بودم، برنگشتی؟ تا خودت آمدنت تمام قطره های باران را شمردم که تو برگردی. برنگشتی.
 

+ حداقل به خاطر دلم برگرد. این تب ِ لعنتی بعد از رفتن تو دست بر نمی دارد از سرم و انگار وجودم را گرفته میان دستانش. هر لحظه فکر می کنم دارم نفس های آخر را می کشم. برگرد ...

بعضی چشمها یک جوریند. بعضی چشم ها پر از رازند. بعضی چشم ها پر از زندگی. پر از شکوفه های گیلاس. عطر نگاه بعضی چشمها مثل عطر یاس می ماند. وقتی می پاشد توی صورتت بدجور بی قرار می شوی. بعضی چشم های ِ بعضی آدم ها خیلی متفاوتند. زیر چشم هایشان یک خط موربی ست. همیشه ی خدا انگار چشم هایشان می خندد.

آنقدر خسته شده بودم که یهو نشستم وسط آشپزخانه و زدم زیر گریه. سرم را که بلند کردم به در تکیه داده بود. گفتم به چی می خندی؟ گفت نمی خندم. گفتم چرا داری می خندی. هی می گفت نمی خندم بخدا. هی می گفتم چرا داری به گریه های من می خندی. از اولش هم می دانستم مدل چشمانش همین طوریست. الکی می خندند. همیشه ی خدا می خندند. دارند گریه می کنند اما می خندند. اصلا چشمهایش عجیبند ... خیلی عجیب. اولین بار هم تنها چشمهایش را دیدم و چشمهایش را. این چشم های عجیب ... این چشمهای عجیب دارند زندگی ام را ...

نمی دانم تو یهو از کجا پیدایت شد. این که این قدر وابسته شوم به تو و تو هم به من، برای ِ خودمان هم عجیب بود. نه؟ اصلا اگر زل نمی زدم به این مردمک ها که شب نمی شد. اصلا تا برایت کتاب نمی خواندم که، نمیخوابیدی شب ها. با هم کنار آمده بودیم که، تو یهو غیبت زد. بی خبر رفته بودی. یک آن به خودم آمدم و دیدم، بی خبر رفته ای. فکر این روزهایم را نکردی؟ که این همه کلافه می شوم. این همه سردرگم. پریشان و پریشان و پریشان . . . اصلا می فهمی معنی این دلتنگی را؟ معنی این همه انتظار را؟ خسته شده ام از بس منتظرت نشسته ام و تو نیامدی. بیا دیگر. گریه ام می گیرد ها. بگیرد؟

هر شب می نشینم کنار پنجره. کنار ِ سکوت ِ ناتمام ِ شب و به تصویر می کشم انتظار را روی ِ تن ِ جان دار ِ کاغذ ِ کاهی. امشب هم نشسته ام یک گوشه ی دنج. ماه تا جلوی ِ چشمانم پایین آمده و قلم می لرزد توی دستانم، برای ِ رسم ِ اسم ِ تو. پر شده ام از عطر ِ یاس. تو که نباشی هیچ چیز محشر نیست!

+ همین را میخواستی دیگر؟ که گریه ام بگیرد؟

+ من و کلی بی قراری، منتظرت می مانیم

* عنوان از محمد علی بهمنی