توی ِ همان رواق ِ همیشگی تسبیحش را محکم گرفتم تا تاییدی باشد برای ِ حرف هایم. پاره شد. تسبیحش دوباره پاره شد و من مدام خودم را سرزنش کردم و او مدام گفت که هیچ طوری نیست و زیادی شلوغش کرده ام! بلند شدم تا بگویم باید برویم دیگر. دلم نیامد. به بهانه ی ِ برداشتن ِ کیفم دوباره نشستم. دیدم اشک ِ حلقه شده توی ِ چشمانش را اما به روی خودم نیاوردم. مثلا نیاوردم. دلم اما بدجور می سوخت از دیدن ِ اشک های ِ حلقه شده توی ِ چشمانش. حتما باز هم میخواست بگوید چقد تو خوبی!
 قهر کرده ام و نامه را می چسبانم روی ِ در ِ یخچال. نوشته ام فکر نکند حواسم نبوده که ندیده ام که یواشکی سرفه می کند که رنگش چطور پریده اما به روی خودش نمی آورد. نوشته ام اول افطار کن بعد با هم نماز می خوانیم. دارم سفره را پهن می کنم توی ِ ایوان. چای هنوز دم نکشیده. می روم چادر نمازم را بیاورم. فکر می کنم اگر توی ِ آشپزخانه نیامد تا نامه اش را ببیند چه؟ صدایش را می شنوم. الله اکبر ... بدو بدو از پله های ِ اتاق ِ بالا می پرم پایین. می ایستادم جلوی ِ در و زل می زنم به نیم رخش. ایاک نعبد و ایاک نستعین ... فکر می کنم توی ِ تمام ِ این مسیر این من بوده ام که همیشه پایم را گذاشته ام جای ِ رد ِ پای ِ او و همیشه راهنما بوده برایم. غیرالمغضوب علیهم ... می خواهم داد بزنم تو اصلا می دانی چقدر عاشق است من این صدا را؟ و الضالیـــــــــــــــن ... چشمانم را می بندم و دعا می کنم که او هم دعا کند روز به روز بیشتر دوستش داشته باشم. سبحان ربی الاعلی و بحمده ... می گویم من که هیچ خدا هم شنیدن ِ سین ِ سبحان الله گفتن هایت را عاشق است. صدایش هر لحظه گرفته تر می شود. سبحان ربی الاعلی و بحمده ... بغض می کنم. الله اکبر ... طنین ِ صدای ِ خشن ِ سرفه های ِ کشــــــــــدار پر می کند اتاق را. نیم رخش را زل زده ام که هر لحظه کبودتر می شود. به زور سلام ِ نمازش را می دهد و من می زنم زیر گریه. می دوم توی حیاط و می نشینم لب ِ پله ها. صدای ِ قدم زدن هایش می آید. می گوید:

- شنیدم َت که نظر می‌ کنی به حال ِ ضعیفان ... تَبم گرفت و دلم خوش به انتظار ِ عیادت ...*

به هق هق افتاده ام.

+ عکس از عکاس ِ مسلمان

* سعدی

خودم هم تعجب کرده ام میان ِ تاریکی چطور می توانم نوشته های ِ روی ِ دیوار را بخوانم. شاید از حفظ می خوانم! اصلا نمی دانم همیشه اینجا انقدر تاریک است یا من حواسم نبوده. دارم فکر می کنم به واژه ها. میان ِ تاریکی و سکوت، انگار حسی می خواهد به یک باره تمام ِ وجودم را مچاله کند. زل زده ام توی چشمانش. نه گفته ام آخ نه خم به ابرو آورده ام. تنها نگاهش می کنم. این بار هم او می برد. این بار هم نمی توانم در برابرش مقاومت کنم. تا بالای ِ چشمانم می آید. بغضی می پیچد توی ِ گلویم. دلم با تیک ِ ساعت می زند. اولین قطره می چکد پشت ِ دستم. باز هم حرف هایش را گوش می دهم. باز هم تکرار می کند. تکرار و تکرار ... می داند که دل ِ من از چه به درد می آید. این را خوب می داند! من که هیچ وقت نگذاشتم حرفهایم حتا ذره ای به او درد برساند. که رنجیده شود. که اشک حلقه بزند توی ِ چشمانش. همیشه مهربانی کردم. همیشه هوایش را داشتم. شب تا صبح بالای ِ سرش نشستم تا مبادا، مبادا هذیان گفتن هایش کاری دست ِ دلش بدهد. نشسته بودم و غصه خورده بودم از دیدن ِ رنج کشیدن هایش. از دیدن ِ خون دل خوردن هایش. من که ... من که فقط برای ِ او خوب بودم. من که فقط برای ِ او می خندیدم و اشک هایم را پنهان می کردم پشت ِ دست هایم. من که ... به من برخورد. بدجور برخورد. به دلم ... به دلم بیشتر برخورد. خودش که می دانست من زیادی حسودی ام می شود. پس چطور گذاشت خنده اش را کسی ببیند. چطور گذاشت صدایش را کسی بشنود. اصلا چطور گذاشت کسی که تمام ِ روزگارم را به هم ریخته زل بزند توی ِ چشمانش. کاش انقدر می توانست جرات داشته باشد که بایستد رو به روی ِ من بگوید همه چیز خیالی بوده. اصلا همه چیز دروغ. بگوید این حس ها همیشه به من کلک می زنند. بگوید حس ها حسودیشان می شود. اما ... می دانم که حس هایم به من یکی دروغ نمی گویند. می دانم. باید بروم ... باید بروم خودم را پرت کنم میان ِ تاریکی ِ بیشتر. باید بگویم اینجا را تاریک تر کنند. تاریک تر و پر از اکسیژن. بعد برگردم به گذشته. بنشینم فکر کنم کجا اشتباه کرده ام. باید اینجا تاریک تر باشد که اگر به جایی رسیدم که ذره ذره آب شدم کسی نبیند مچاله شدنم را. بگذار بقیه باز هم فکر کنند محکم تر از این حرف ها ایستاده ام پشت ِ دیوار ِ بی تفاوتی ها که مبادا آجری بیفتد روی ِ کسی.

قدم می زنم و قدم می زنم تا زمانی که سرم را بلند کنم و ببینم جایی ایستاده ام که ... می پیچم به سمتی که همیشه می نشستیم گوشه ای و هی حرف می زدیم و حرف می زدیم و با هم بر می گشتیم خانه. همان جایی که نگاهمان را گره می زدیم. می روم سر ِ قبر ِ کسی که ... آنقدر بغض دارم که بتوانم با قطره قطره اشک هایم خاک های ِ روی ِ قبرش را کنار بزنم. آنقدر اشک دارم ... اشک هایم می شود به اندازه ی ِ قطره های ِ باران ِ همان روزی که دلمان خواسته بود زیر ِ باران بمانیم. به اندازه ی ِ همان شبی که تو تب کرده بودی و من تا خود ِ صبح فقط گریه کرده بودم. یاد ِ همان روزها می افتم. شکلات ها و آب معدنی و خش خش ِ برگ ها و نگاه های ِ یواشکی ِ من و خنده های ِ تو. پوسته ی ِ شکلات های ِ شیرینی که تو دوستشان نداشتی را گذاشته ام میان ِ یادگاری هایت. یک بطری آب ِ معدنی ِ نصفه، ته ِ کمدم خاک می خورد. بسته ی ِ آدامسی را که تو گذاشته بودی کف ِ دستانم را، هنوز نگه داشته ام. می روم همان جا که همیشه نماز می خواندی. همان جا می نشینم روی ِ زمین. روی ِ خاک ها. چهار رکعت ِ نماز ِ عصرت را با تو می خوانم. با نگاهم. نمازت که تمام می شود، می آیی به سمت ِ من. کنارت راه می افتم و یک لبخند ِ عمیییییییییق، تمام ِ صورتم را گرفته میان ِ دستانش. مدام قورت می دهم حرفهایم را. بدون ِ هیچ حرفی دنبالت می آیم و می نشینیم روی ِ سنگ های ِ همیشگی. که حرف بزنی، که بخندم. که بغض کنی، که گریه کنم. همان حوالی، صدای ِ قدم زدن کسی را می شنوم. بلند می شوم و می روم جلو. اگر او مرا یادش نباشد من که او را یادم هست. تنها می گویم روزگاری، همین حوالی، دونفر می خندیدند و می خندیدند و می خندیدند. همان روزی که شما جلو رفتید و حرفی زدید و رد شدید. حالا همان دو نفر، حالشان خوب نیست. حالا حال ِ همان دو نفری که روزگاری، روزهایشان را اینجا می گذراندند، خوب نیست. دعایشان کنید. گریه ام می گیرد و می روم. تند تند قدم می زنم. چشمانم به دنبال ِ دیوار می گردد. حس می کنم غرق شده ام توی ِ سیاهی و نبضم کند می زند. اگر بودی و این حال ِ مرا می دیدی، می دانم که بغضت می گرفت. بغضی به بزرگی ِ بغض های ِ تمام ِ عمر ِ من. تند تند قدم می زنم و هی چشمانم سیاهی می روند. همان لحظه سرم را بر می گردانم به طرف ِ قبر ِ کسی که من و تو .. . . از دور می بینم تو با چشمان ِ گود افتاده، نشسته ای روی ِ خاک ها. دوباره نور می رود و سیاهی ِ مطلق!

 + عکس از مهری رحیم زاده

+ سنجاقش کردم به خاص ترین جای ِ دلم این نوشته را

+ فراموشی گرفته ام. تنها تو هر روز پررنگ تر می شوی توی ِ این حافظه

+ این پست مثل ِ شیرینی ِ تلخ می ماند. به مذاق ِ تو خوش نمی آید. نه شیرینی اش. نه تلخی اش

نه آدم ِ پولداری ام و نه هنوز آنقدر مستقل شده ام که خودم پول در بیاورم. بیشتر وقتها قید ِ خریدن ِ شکلات ِ تلخ و بستنی ِ شکلاتی و ... را می زنم. با این کرایه های ِ رو به افزایش ِ تاکسی ها، یک مسیرهایی را پیاده می روم. از یک زمانی به بعد تصمیم گرفته ام حذف کنم رد و بدل کردن ِ پیامک های ِ اضافی را. به علاوه تمام ِ پول ِ دانلود کردن ِ کتاب ها و ترافیک ِ اضافه و چشم پزشک را، می دهم بابت ِ خریدن ِ کتاب. از اولش یاد گرفته ام برای ِ به دست آوردن ِ هر چیزی باید تلاش کرد. حتا برای خریدن ِ یک کتاب. من که آدم پولداری نیستم. اگر از قلم ِ نویسنده ای خوشم نیامد و نتوانستم تحملش کنم می فروشمش. به نصف ِ قیمت که می خرند حداقل! گاهی مجبور می شوم وقتی عدد ِ قیمت ِ بعضی از کتاب ها می رود بالا، از کتابخانه ها به امانت بگیرمشان. وگرنه یک کتاب با قلم ِ محشر و دلنشین را که نباید یک بار خواند. اصلا خود ِ کتاب را باید لمس کرد. با تمام ِ وجودت باید حس کنی بوی ِ کتاب را. لمسش کنی. کتاب را با دست های ِ خودت ورق بزنی. من که آدم ِ پولداری نیستم اما کتاب ِ خریدن را دوست دارم بیشتر به خاطر ِ خواندنش. توی ِ اتوبوس. میان ِ پیام های ِ بازرگانی ِ یک فیلم. وقت های ِ اضافه ی ِ میان ِ درس خواندن ها. رفته رفته کتاب خواندن برایت طوری می شود که می رود جزء ِ لیست ِ کار های ِ واجب ِ هر روزت. آنقدر که اگر یک روز یک خط کتاب هم نخوانی حتا، تا خود ِ صبح پلک نمی زنی و گمان می کنی چیزی را جا گذاشته ای میان ِ زمان ِ از دست رفته ات. باور کن که حرفهایم شعار نیست. باور کن که من آدم ِ پولداری نیستم.

هشدار: گاهی باید حواسمان باشد زیادی! هر کتابی هم قابل ِ خواندن نیست. بعضی نویسنده ها زرنگند! خیلی خیلی زرنگند! و تنها خصوصیت ِ مثبتشان این می تواند باشد که طوری می نویسند که آدم نمی فهمد پشت ِ این نوشتن ها چه چیزی پنهان شده. یک حرفهایی کم کم می روند زیر ِ جلد ِ پوست ِ آدم، یک جوری که وقتی به خودت می آیی می بینی شده ای همان آدمی که نویسنده می خواسته! حواست باشد به همچین قلم هایی.حواست باشد به همچین نویسنده هایی. که تنها بعضی هاشان قلم ِ قشنگی دارند و اما طبلشان تو خالی ست. هر چند گاهی آنقدر دیر لو می روند که کار از کار گذشته!

ذغال را برداری و بکشی روی ِ دیوار ِ سفیدی، سیاه می شود. اگر تازه تازه پاکش کنی؛ امیدی هست. اما اگر بگذاری بماند می ماند که می ماند که می ماند. شاید برای همیشه. من هم باید یکی از همین شبها دلم را بردارم و بروم. هر چند به مدد ِ حق هنوز هم از میان ِ کلی دود و دم و آلودگی و سیاهی نفس می کشد. باید تا دیر نشده کاری کنم. باید دلم را بردارم و ببرم بیاندازم میان ِ این روضه ها. میان ِ این اشک ریختن ها. تا دیر نشده باید بروم. تا دود نرسیده به گلویش تا خفه اش کند. باید بروم بیاندازمش جایی که بشود مثل ِ همان روز ِ اولش. سفید ِ سفید و برگردم و منتظر بنشینم تا خودش برگردد. دل ِ آدم بی صاحب نیست که گم بشود. اسمت مهر شده روی ِ پیشانی اش. روزی اگر بیدل هم بشوی دوباره برمی گردد تنگ ِ دلت. حتا اگر نذر کرده باشی اش. حتا اگر دو دستی تقدیمش کرده باشی به کسی. حالا تو بیا و بگو هدیه را که پس نمی دهند! مثل ِ کفتر ِ جَلد می ماند لاکردار. خودش برمی گردد دیگر....! داشتم چه می گفتم اصلا؟ داشتم می گفتم که باید بروم این تمام ِ زندگی ام را، تمام ِ دارایی ام را، همین روزگار سیاه کن را، بیاندازم میان ِ آدمهای ِ اهل ِ دلی، تا وقتی برگردد، شده باشد یک پا آینه برای ِ خودش. تمام ِ سیاهی ها و دودهایش ریخته باشد بیرون. که صاف شده باشد این کمر ِ شکسته اش. که عصایش را برای ِ همیشه بیاندازم میان ِ وسایل ِ قدیمی ام. یعنی می شود که برای ِ راه رفتن تکیه بزنم به دلم؟ اگر بشود. اگر بشود ... اصلا دل اگر دل باشد توی ِ همین شب ها، میان ِ اشک ریختن های ِ روضه های ِ مادر کار را تمام می کند. خودش را می تکاند ... نه؟ اصلا دل باید سر به راه باشد. باید برای ِ خودش راهنما باشد. باید انقدر قوی باشد که من به پشتوانه اش دست هایم را بگذارم توی ِ دستهایش. باید آنقدر قوی باشد تا با هر سردی ِ پنهانی ِ حرفهای ِ به ظاهر گرم ِ هر کس و ناکسی نلرزد. که تکیه نکند به دیوار ِ آدمهای ِ ناشناس. دل که نباید انقدر زود خودش را رو کند برای ِ غریبه ها. دل باید قوی باشد ... خیلی قویییییییییی ... دل باید ... داشتم می گفتم باید بروم تا دیر نشده ... باید بروم ... باید بروم به یکی بگویم برایم روضه بخواند ... تا دیر نشده . . .

+ دلم را پرت می کنم ِ لا به لای ِ چادری سفید با گل های ِ ریز ِ صورتی تا غرق شود درون ِ سجاده ی ِ مخمل ِ سبز ِ مامان و دو رکعت نمار می خوانم به نیت ِ جان دادن میان ِ سین ِ سبحان الله گفتن های ِ او ... قربة الی الله ...