چشمانم را به روی شکوفه های گیلاس کنار جاده بستم و شیشه را کشیدم پایین که کم نیاورم از بی هوایی. از بی اکسیژنی. که قطره های باران را مستقیم ببلعم. که آرام بگیرم. که ... گریه کرده بودم. تا وقتی ماشین ایستاده بود، گریه کرده بودم. از ته ِ دلم گریه کرده بودم. دلت می خواست مرا این گونه بکشانی دنبال خودت؟ یک دختر کوچولوی 5 ساله را؟ هان؟ دوستم داشتی دیگر. می دانم. متفاوت دوستم داشتی تو یکی. دوباره بچه شده بودم. شده بودم اندازه ی 5 سالگی هایم. مثل همان موقع ها، دلم خواسته بود یکی حواسش به من باشد. یکی هوایم را داشته باشد. یکی ...

به هوای اردیبهشت و مولکول های اکسیژن متفاوتش منتظر نشستم. بعد که تو آمدی، کتانی های مشکی ام را پوشیدم _همان هایی که تو خیلی دوستشان داری_ و بندهایش را باز گذاشتم که آن ها هم فقط همین روز را نفس بکشند. کیف عروسکی ام را انداختم روی شانه هایم. آفتاب فقط کمی پنهان شده بود پشت ابرها که دستم را گرفتی و کشاندی به دنبال خودت. حواست به من بود. هوایم را داشتی. دستم را محکم گرفتی که یهو به بهانه ی آلوچه ها ندوم وسط خیابان. که یهو نپرم وسط دل یاس ها به هوای این که عطرشان بایدددددد بی قرارم کنند. رادیوی ماشین آن موقع داشت می خواند گفتم بدوم تا تو همه فاصله هاااا رااااااااااآآآآآآآآآ که چراغ قرمز شد. مجبورت کردم شیشه ی ماشین را بکشیم پایین و بع بع کنیم به نگاه متعجب ماشین های کناری مان. دستم را دوباره گرفته بودی و دویده بودیم روی جدول های خیابان تا وقتی که تو باخته بودی. دویده بودیم زیر باران تا وقتی که دیگر نفست تمام شده بود. لواشک زرد آلو خریدی برایم که فقط کمی آرام بگیرم. که فقط کمی بنشینم روی زمین. که فقط کمی ... خسته شدی بودی یا می خواستی نگاهم کنی فقط؟ بی شیطنت که نگاهت کرده بودم، خندیده بودی. من هم خندیده بودم. من هم بدون ِ گریه، خندیده بودم. نگذاشته بودیم لب هایمان منحنی رو به پایین شود. نه اشکی حلقه بزند و نه قدمی سست شود. فقط کل یک روز را دویده بودیم و خندیده بودیم از ته دل. می آیی یک بار دیگر هم ... همین فردا... چطور است؟ هان؟

+ از این چشم ها و مژه ها فقط باید یک نسخه... یک نسخه فقط!

لامپ آشپزخانه را خاموش می کنم و لامپ بالای گاز را روشن. اشک هایم دانه دانه می چکند توی روغن داغ و من فقط صدای جلز و ولز می شنوم. چشمانم را که می بندم یک قطره از همان روغن ها می پاشد پشت پلک چشم چپم. وقتی به خودم می آیم که سرم را گرفته ام زیر شیر آب یخ و خانه را بوی کوکوی سوخته برداشته. ماهی تابه را با کوکوهایش می گذارم توی سینک ظرفشویی و می روم. این که کوکوها سوخته، عجیب نیست. عجیب تر آن است که کسی به رویم نمی آورد و انگار نه انگار.

تکیه داده ام به دیوار و چشمانم را بسته ام. او نشسته روبه رویم و سیب پوست می کند. همان موقع مامان خیلی یهویی می گوید: آدمای اهل دل هم مگه میشه یهو بذارن برن؟ چشمانم را که باز می کنم، می فهمم با من بوده. فقط سرم را تکان می دهم که چشمان مامان گرد شده و او دستش را می بُرد. فقط طوری لبش را می گزد که من نشنوم صدای آخ گفتنش را. بلند می شوم و تند تند پله ها را یکی یکی می روم بالا.

خودم را حبس کرده ام توی یک اتاق تنگ و تاریک که چه؟ یکی نیست بفهمد چرا خودم را حبس کرده ام توی این اتاق تنگ و تاریک که چه ! هست که بفهمد. می خواهند که بفهمند. راه نمی دهم من یکی! از صبح تا شب سر می کنم با چند تا کتاب. از این دیوانه تر هم می خواهم بشوم؟ از بس خودخواهم. خودخواهم؟ از بس که فکر نمی کنم یکی از همین آدم های خاص شاید دلتنگم شود. کسی هم دلتنگ من می شود مگر؟ دارم بی انصافی را تمام می کنم نه؟ این روز ها بدجور کلافه ام. انگار که تمام غم های عالم را ریخته باشند توی دلم. نه با کسی حرف می زنم. نه دست دراز شده ی کسی که برای کمک به سمتم آمده را، می گیرم. هر چه که هست پس زدن این و آن است و حتا پس زدن خودم. الکی پله ها را می روم بالا و پایین. کتاب هایم را زیر و رو می کنم. لامپ را روشن و خاموش می کنم. می روم توی حیاط خلوت. می آیم توی اتاق. می روم زیر زمین. اصلا انگار که چیزی را گم کرده باشم . شده ام مثل قدیم ها. بی قرار. پریشان ِ پریشان ِ پریشان. یهو گرمم می شود و یهو از سرما دندان هایم به هم می خورد. مامان که می گوید هوایی شده ام. هوایی غربت. چه می دانم. شاید منظورش خود اردیبهشت باشد. که وقتی از راه رسید بارو بندیلم را ببندم و چند وقتی خودم را گم و گور کنم. تا وقتی برگشتم که اردیبهشت تمام شده باشد. دغدغه ام شده فقط فکر کردن به اردیبهشت. به تمام 30 روزش. که یهو می آید و چشمانت را می بندی و باز می کنی که رفته است. و شاید تنها کمی از رد پایش باقی مانده باشد. یک جوری که فکر می کنی فقط غرق بوده ای. توی خواب و بیداری. توی رویا. توی خودت.

یک زمانی وقتی به خودت می آیی که آدم های اهل ِ دل، یکی یکی خودشان را از زندگی ات کشیده اند بیرون. نه فقط از زندگی ِ تو، از روی زمین. از این دنیا و شاید هم از خاطره ها. دیگر سخت می شود کسی یادش باشد حرفی آشنا، و دیالوگی و نشانی ِ خانه ای قدیمی توی ِ پایین ترین ِ قسمت ِ شهر و اسم آدم هایی که ... آدم هایی که با وجودشان بزرگ شدی. وقتی به خودت آمدی که آدم ها یکی یکی از عکس های ِ توی ِ آلبوم ِ خانوادگی ات کم شده اند یهویی. وقتی به خودت آمدی که همه ی دیوار های ِ کاهگلی ِ همان خانه های ِ کوچه ی بچگی هایت پر از اعلامیه ی آدم هایی شده که تو با وجودشان . . . .

قول گرفته بودم آدامس خرسی هایش را فقط به من بفروشد. قبول کرده بود و من هم با همان سادگی ِ کودکانه ام باور کرده بودمش.

داشتم می گذشتم از مسیری که حتا دیگر اسمش را هم یادم نمی آمد. بقالی اش شده سوپر مارکت. خودش نیست. آدامس خرسی ها هم. کوچه ی رو به رو به مغازه را نگاه می کنم. خبری از درخت هایی که همیشه تا وسط ِ کوچه می آمدند، نیست. گوشه ی پرده ی در حیاطشان، با باد می آید توی کادر ِ کوچه. خانه اش از آن خانه هایی بود که همیشه ی خدا پر از مهمان بود. آن طرف خیابان، توی کوچه ای باریک و طولانی، اما باصفا. می دوم آن طرف ِ خیابان. ماشینی ترمز می کند و دستش را می گذارد روی ِ بوق. من هم دستم را گذاشته ام روی پرده ای که با باد هی می آید توی کادر کوچه. هیچکس نیست. خودش تنها، نشسته جلوی در ورودی. روی اولین پله. موهایش یک دست سفید شده. حواسش اینجا نیست انگار! می خواهم بنشینم رو به چشمانش که زل زده به دیوار رو به رو، و بگویم: من همون پیرزن 5 ساله ای یم که فقط ازتون آدامس خرسی می خرید.یادتونه؟ یکی از توی حیاط می گوید: دیگه چیزی یادش نمیاد. شاید دخترش باشد. شاید هم یکی که روزی از او قول گرفته بوده که فقط آدامس خرسی هایش را بفروشد به خود ِ خودش. چشمانم را می بندم که نبینم دلم یک جور ِ بدجوری ریخته پایین.

آنقدر عجله داشتم که حواسم به چیزی نبود. نه به مدل آینه های ماشین. نه آویز جلوی شیشه. نگاهم تنها به گوشی بود و ساعت. پیاده که شدم، داشتم توی کیفم دنبال پول می گشتم. دستم را دراز کردم به طرف راننده. داشت دنبال پول خرد می گشت. این طرف ترش را نگاه کردم. نگاهم افتاد به چشمهایی. انگار هیچکس نبود و تنها چشمان او. چشمانی آشنا و دیگر هیچ ...