- چرا ساکتی؟

+ دارم فکر می کنم.

- به چی؟

+ به چیزایی که تا حالا فکر نکردم.

- مثلن به چی؟

- به خودم.

اصلا این قهر کردن ها برایم عادی نیست. تازگی های زیادی بهانه گیر شده. یهو می زند زیر گریه. بی جهت سکوت می کند. از همان سکوت هایی که انگار یک دنیا غم پشتشان باشد. دوست ندارم ناراحتش کنم که این همه دندان روی جگر می گذارم و حرفی نمی زنم. جایمان عوض شده. به جای این که من قهر کنم و او منتم را بکشد ، مدام بهانه می گیرد و یهو قهر می کند. حالا نه از این قهر های معمولی. از آن قهر کردن های اعصاب خرد کن که بعضی وقت ها فکر می کنم انگار خودش نیست. برعکس من که هنوز هم همان آدم قبلم. کلی فکر کردم که چرا تا مرا دید راهش را کشید و رفت؟ کاری کرده بودم؟ حرفی زده بودم؟ خداااااااااااا ... آخر منی که خودم این همه نازک نارنجی بار آمده ام چطور تاب ِ دیدن ِ هق هق کردن هایش را داشته باشم؟ می گویم که انگار آدم دیگری شده. قبل تر ها شرمش می شد قطره ای جلوی من اشک بریزد و حالا ... گوشه ی چادرم با اشک هایش خیس ِ خیس می شود. نمی دانم چرا حرف نمی زند. تا محل کارش می دوم. تا می رسم می بینم تمام گلدان هایش را ریخته توی خیابان. چطور دلش آمد؟ این قدر حالش خوب نیست؟ تا مرا می بیند باز بساط اشک ریختنش راه می افتد. می آیم بگویم که دیگر دلم خون شده از این کارهایت. اما لبم را به دندان می گیرم. برایش آب خنک می آورم. حرف می زنم. حرف های بی ربط و بی سر و ته. هنوز ساکت است. می گویم می خواهی بروم باز هم برایت گلدان بخرم؟ بعد از این همه مدت لبخند می زند. من هم می خندم. تا سر چهار راه روبه رویی خیلی فاصله نیست اما انگار قرن ها می گذرد. توی راه با گلدان حرف می زنم که می شود حال دلش خوب شود؟ خنده ام می گیرد. انگار من هم دیوانه شده ام. با کلی مهربانی گلدان را تقدیمش می کنم و راه می افتم به سمت خانه. صدای خیلی عجیبی گوشم را کر می کند. به خودم که می آیم جلوی مغازه اش زانو زده ام. هیچ چیز سرجایش نیست. همه چیز انگار از اولش هم نبوده. گلدان هنوز سرجای خودش، لب پنجره به نگاه ِ من خون گریه می کند.

+ عکس از شهریار چوبین

یادم نیست چطور با هم دوست شدیم. شاید مثل همیشه این من بوده ام که سلام کرده ام و گفته بودم میای با هم بازی کنیم؟ و هر روز این بازی کردن ها ادامه داشت تا شدیم دوست صمیمی. این که من همیشه همه جا پا پیش گذاشته ام حس خوبی ست. حس این که حالا یک دوستی چند ساله ی عمیق بین ماست. خلاصه داشتم می گفتم به گمانم شاید گوشه ای ایستاده بودم و به محله ی جدیدمان نگاه می کردم تا این که او را دیده ام و سلام کرده ام و و و ... همیشه تو قهر کردن هایمان کوتاه می آمدم که مبادا دیگر نخواهد با من دوست باشد. اولین دوست بچگی هایم بود. بیشتر اوقات ترس از دست دادنش باعث می شد هرچیزی که او می گوید همان بشود. همان هم می شد راستش.چقدر خاطره داریم. از فرار های بعد از ظهرها بگیر تا هفت سنگ و خاله بازی و مشق نوشتن های توی حیاط ما تاااااااااا می رسید به اضطراب شب کنکور و دلداری دادن هایمان به همدیگر. کلاس اول را با هم ثبت نام کردیم. وقتی مدرسه ها باز شد تمام دغدغه یمان همین بود که نکند پیش هم نباشیم و همان هم شد. من یکی که با گریه هایم کل مدرسه را گذاشته بودم روی سرم. همه فکر می کردند مثل تمام کلاس اولی ها برای اینکه مامانم کنارم نیست گریه می کنم. این ماجرا و اضطراب با هم بودن 12 سال ادامه داشت تا خود دانشگاه. آنجا دیگر مسیرمان کاملا جدا شد. دلم برایش تنگ می شد و مجبور بودم به روی خودم نیاورم. دیگر مثل گذشته ها همدیگر را خیلی نمی دیدیم شاید هفته ای یک بار آن هم فقط در حد چند دقیقه. صمیمیت زیادی بینمان نبود. اما دوستی یمان خیلی عمیق بود. دوست داشتنی بود. این همه سال کنار هم بودیم و می خواستیم عمیق نباشد؟

حالا که چشمانم را باز کرده ام، می بینم دخترکم شمع تولد یکسالگی اش را فوت می کند و او چند روزی ست که مادر شده.

این همه مدت دفتر نوشته هایم را دنبال خودم می کشیدم و اصلا به روی خودم نمی آوردم که خیلی وقت است حتا نگاهش هم نکرده ام. بعد از مدت ها دلم خواست که آهنگ وبلاگم را بشنوم. یک حسی توی دلم فرو ریخت ... دستانم روی صفحه کلید لغزید ... دوباره شروع کردم به نوشتن ... می نویسم. .. دوباره می نویسم. همین.

از وقتی که یادم می آید و یاد گرفتم غذا بخورم، جای من سر سفره کنار خودش بود. بعضی وقت ها هم دوتایی می رفتیم کنار کرسی توی اتاق پشتی و همان جا غذا می خوردیم. دو تایی. بعضی وقت ها که حوصله اش را داشت غذای من را هم خودش می داد. خیلی کم پیش می آمد حوصله اش را داشته باشد. توی تمام عمرم آدمی به ساکتی او ندیده بودم. در مواقع ضرورت چند کلمه ای حرف می زد. تمام حرف زدن هایش با نگاه بود. آهسته می رفت. آهسته می آمد و بیشتر زمستان ها هم کارش پاکت پاکت سیگار کشیدن. با تمام بچگی و نفهمیدن هایم می فهمیدم یک چیزی دارد پشت این همه سیگار کشیدن و سکوت کردنش. بیشتر وقت ها هم شب ها دیر می آمد و روزها زودتر از همه بیرون می رفت. هیچکس او را نشناخت. یک زمانی به خودمان آمدیم که دیگر نبود. یک شب چشمانش را بست و دیگر باز نکرد.