بیشتر وقت ها به این فکر می کردم که چرا آدم ها یهو ساکت می شوند و فقط مدام زل می زنند به گوشه ای. به نقطه ای. جایی.

همه چیز از دیدن یک مورچه شروع شد. مورچه هه از زیر کابینت بیرون آمد و یکراست رفت سراغ غذای خودش. نمی دانم چه بود که به دنبال خودش می کشید. شاید دانه برنج خشک شده ای. زل زدم به راه رفتنش. به قدم هایش. به تلاشش. آنقدر زل زدم به این مورچه که نفهمیدم کی شب شده. هیچ کلیدی هم در را باز نکرد که حداقل لامپ را روشن کند. وسط آشپزخانه نشسته بودم و زل زده بودم به باریکه های نوری که از پرده ی آشپزخانه می ریخت روی فرش. آنقدر زل زدم به نور که چشمانم بسته شد. بیدار که شدم هوا روشن تر شده بود. زل زدم به فرش. به پرز هایش. به گل هایش. تا حالا این گونه به فرش زل نزده بودم. اصلا برایم جور دیگری بود طرح و رنگ هایش. بعد زل زدم به دست هایم. دست هایم هم جور دیگری بود. یک جور خیلی عجیب ...

و حالا می فهمم که چرا گاهی آدم ها یهو ساکت می شوند و زل می زنند به گوشه ای. نقطه ای. جایی ... چون می شکنند. من هم شکسته بودم و توی خواب هم خرده شیشه های دلم آزارم می داد. اصلا فکر اشتباهی است که مگر می شود دل ِ آدم هم بشکند؟ از نظر پزشکی حتا؟. دل، هر وقت که زخم می خورد ترک های کوچکی برمی دارد. هی این ترک ها بیشتر می شوند و دیگر جایی نمی ماند که ترک بردارد. رفته رفته به خودت می آیی و می بینی دلت فرو ریخته. دلت پودر شده و وجودت شده پر از همین شیشه خرده ها. آن وقت تو می مانی یک عمر بی دل!

+ عکس از شیوا خادمی

به اندازه ی یک نفر بینمان فاصله بود. از خجالت سرش را انداخته بود پایین و زل زده بود به زمین. من اما گستاخانه دست هایش را نگاه می کردم که مدام توی هم می پیچیدند.

افتاده بودیم توی یک  کوچه ی تنگ و طولانی. وسط کوچه، باریکه ای از آب می رفت. او آن طرفش بود. من این طرف. قدم هایم را صاف نمی گذاشتم. یادم نیست تعادل نداشتم یا به خاطر سرما بود یا ...فقط قدم هایم را نگاه می کردم که مبادا پا بگذارم توی محدوده ی قدم های او. روسری سفید سر کرده بودم و یک جوری رو گرفته بودم که مبادا گوشه ای از روسری ام را ببیند و بخواهد حرف زدنش را با دلیل شروع کند. هر چند دیده بود و چیزی نگفته بود. خیال می کردم حواسش به من نیست و آن موقع فقط به خودش فکر می کند. انگار هر دو منتظر بودیم که حداقل دیگری کلمه ای برای شروع بگوید. سر کوچه که رسیدیم، خودش راهش را کشید و رفت. تا خود رسیدن زل زده بودم به الله ِ آویز ِ جلوی ماشین و مانده بودم که چرا ...

این همه ذوق از کجا آمده بود را من هم نمی دانم. خودش هم نمی دانست. هیچ اعتراضی نمی کرد به رفتار و حرف های من. به بهانه ی این که دستکش هایم را جا گذاشته ام، دستکش هایش را گرفتم. با تمام بی رحمی کلی برف جمع می کردم و مستقیم می زدم توی صورتش. آن موقع من نگران هیچ چیز نبودم. حتا او. فقط تماشا می کرد و می خندید. بدون هیچ مقاومتی. حتا تلاشی نمی کرد برای برف جمع کردن. با این که می دانستم او سرد ترش شده لیوان چایش را هم خوردم. گرممان که شد حتا از خیر کاسه ی بستنی اش هم گذشت. می خواستم خودم را بزنم به آن راه. دوست نداشتم میان آن خوشی ها بپرسم چرا.

همان روسری سفید را سر کرده ام . کمتر از یک نفر بینمان فاصله است. هنوز هم جایمان عوض نشده. او آن طرف راه می رود و من این طرف. این بار هیچ کدام خجالت نمی کشیم. صاف زل می زنم توی چشمانش. او زودتر گریه اش می گیرد و تکیه می دهد به دیوار های کاه گلی خانه ای قدیمی.

کاسه ی بستنی ام را می گذارم وسط که یعنی سهم مرا هم تو بخور. شال گردنم را هم می اندازم دور گردنش. می خواهد حرف بزند که با نگاهم سکوت می کند. چشمانم را می بندم و به آن موقع فکر می کنم که باید توی همان کوچه ی تنگ و طولانی زل می زدم توی چشمانش و می پرسیدم : چرا؟

یک حس مسخره مثل خوره افتاده بود به جانم. آنقدر ازشان بدم آمده بود که ... برایم مهم نبود پاهایم تا کجا توی گل فرو می روند و کفش هایم گلی می شوند. برایم مهم نبود داشتم از سرما یخ می زدم. مهم بود. حواسم نبود. حواسم به هیچ چیز نبود. به لیوان روی کابینت حتا. که به سادگی افتاد و شکست و هزار تکه شد. من هر هزار تکه را با دست هایم جمع کردم و انگار دست هایم هزار بار بریدند. حواسم نبود که از سر انگشتانم خون می چکد روی سنگ ها.

تمام طول راه این همه حرف نزده بودم که نا آرام تر شوم. می گفت من مدام فکرم پی حرف های مزخرف آدم های لعنتی ست که هیچ ارزشی ندارند. چه برسد به ارزش دوستی و دوست داشتن. می گفت من این ها را نمی فهمم و به سادگی از اشتباه این آدم ها می گذرم. به جایش هی خودم را آزار می دهم و دلم را. راست می گفت. بعضی از این آدم ها لیاقت این دوستی ها را ندارند. حواسم تا موقع شنیدن حرف هایش به هیچ چیز نبود. حالا کاملا جمع شده.

به نظر 5 ساله می خورد. در آسانسور را به سختی باز می کند. یک پیراهن چهار خانه ی قرمز - سبز پوشیده با یک شلوار ورزشی سرمه ای. موهای لختش را مدام کتار می زند. دست هایش پرند از تیله های رنگی.

لبخند می زنم به نگاهش. ناراحت است انگار.

- چرا ناراحتی؟

+ بچه ها با من بازی نمی کنن!

- چرا؟

+ واسه این که اذیتشون میکنم!

با همان سادگی و پاکی کودکانه اش قهقهه می زند و من هم می خندم.

- خب باهاشون دوست باش

+ ولی اونا همش به من می زنن. منو مسخره می کنن چون ازشون کوچیک ترم

- به مامانت گفتی؟

با بغض می گوید:

+ من مامان ندارم

دارم خودم را سرزنش می کنم.

- خب به بابات بگو

حالت صورتش یک طوری ست که انگار می خواهد بزند زیر گریه.

+ بابا هم ندارم.

باید چیزی بگویم؟ باید لال شوم!

رسیده ایم به دم در که می دود به سمت پارک رو به رو.

گوش هایم سوت می کشند و پاهایم سیمان شده اند به زمین. نمی توانم نفس بکشم. بند آمده!

برایم نوشته بود: خستم از این رفتن های خیلی زود ...

برایش زمانی نوشته بودم: خودت ماندنی بودی که به من گفتی نرو؟

دیگر نبود که کامنت های وبلاگش را بخواند.

حوالی عصر یکی از همین روز های سرد؛ خودم را رساندم به یکی از نیمکت های توی این شهر. هیچ کس نبود. بود و نبود. تعداد آدم های توی خیابان به تعداد انگشتان دست هم نمی رسید. یکی از کتاب های دوست داشتنی ام را باز کردم. تا نگاهم به اولین کلمه افتاد، قطره اشکی چکید روی حاشیه ترین نقطه ی کتاب. داشتم دنبال دستمال می گشتم که یکی یک بسته از همان دستمال های کوچک گلدار را گذاشت روی همان صفحه. دست هایش خیلی آشنا بود. برای من انگار سال ها گذشت تا سرم را بلند کنم و نگاهش کنم. وقتی قیافه اش را دیدم، فکر کردم چقدر شبیه یکی از همان آدم هایی ست که تا به حال دیده ام. برای من این دوتا فقط کمی شبیه بودند. نه او حرفی زد و نه من جرات کردم چیزی بگویم. ذهنم به حدی قفل کرده بود که برای چند لحظه زمان و مکان از یادم رفت. دوباره نگاهش کردم. نیم رخش فقط پیدا بود. نگاهش را سر می داد روی زمین. نفسش را با فشار بیرون داد و میان دست هایش ها کرد . شاید خیلی زیادی سردش بود. میان خیالاتم بودم، داشت صدایم می زد. زل زد توی چشمانم و گفت: چقدر تو عوض نشدی. صدا همان صدای همیشگی بود. تا آمدم حرفی بزنم بلند شد و فقط می دوید. آنقدر دور شد ... آنقدر دووووووووور ... اندازه ی یک نقطه. بعد هم شد یک نقطه ی محو که انگار هیچ زمانی وجود نداشته. چقدر عوض شده بود و من، همان من ِ همیشگی بودم.

+ عنوان از محمد ِ عابدینی

+ عکس از گلاره چگینی