اينکه آدم بخواهد معادلات روزمره را بهم بزند خودش شجاعت مي خواهد ...شجاعتي که هميشه توي کتابها و فيلمها و قصه ها اسمش را شنيده ام ولي هر وقت پاي عمل ميرسد دلمم يلرزد و انگار همه ي ترسهاي دنيا توي دلم ريخته ميشود...حالا پيش نگاه مغرور تو اعتراف ميکنم که شجاعتش را نداشتم...امروز نداشتم..فردا را نميدانم...اينقدر خيالت راحت نباشد
....
خيلي زيبا نوشتي..و لذت بخش بود خوندنش

سلام عليکم...الان بايد بياي فرش قرمز جلوي پام بندازي که تشريف فرما شدم اونم پس از مدته ها به وبت:دي
من خوبم توخوبي؟:دي ببينم خبريه جايي داري ميري؟؟:(
بيچاره کتابت ولي فک کنم فحش ميدادي زودتر جواب ميداد تااينکه شوتشون کردي کنار...هعي منم ازش بدم مياد..خداروشکر که ديگه باهاش کار نداريم:دي ولي من هنوز تو کفشم نفهميدم چي نوشتي؟!:دي
واژه هات خيس:) خو بروز کن ديگه؟

سلام غزل جونم خعلي به دلم نشستا عجيب:)))))))))))

سلام
خعلي قشنگ ولي تلخ:(
عزيزا زندگاني کم نيارزد
همه دنيا به يک دم غم نيارزد
غم و شادي چو بي قيمت سر آيد
،. دريغ از عشق گر آنهم نيارزد ،.
نيارزد اي حبيبم.

سلام
مرا که نمي بيني.......مي روم شايد جاي خالي ام خودي نشان بدهد....

هعععي از دست اين روزگار:((((
اين روزها
عجيب دلم مي خواهد
وارونه زندگي کنم:(((

بعضي وقتها آدم ديگر ديوانه مي شود انگار :(

:(
چقد غمگين:(((((
:(
:(
:(

ولي قشنگ بود:)

بابا حالا کوتابيا اون ي چي گفته !

فقط از سر لجبازي ان جا مي ايستم...
اتفاقا بهت مياد لجباز باشي:دي

يني الان تو قهري ؟

سلام غزل جان. صبر، موقعِ تولد، با ما زاده ميشه انگار... صبوري... صبوري... صبوري... اين نيز بگذرد... اين نيز... اين نيز...
قشنگ بود آبجي :)

هيييييييييييييييييع :(( ...