سلام
چقدر با احساس و خوب نوشتي...با بهترين استعارات و زيباترين تصويرسازي ها...اما من ميدونم تا خود صبح هم کهبه اين نکته ها اشاره کنم وقتي که دردي هست...هست ديگه
سبک نوشته هاي شما منو ياد نوشته هاي يه داداش ميندازه:دي

خيلي قشنگ بود
کاش تا هستيم قدر همو بدونيم شايد فردا نباشيم

دل ِ ول شده...

پريشوني که آرومم ميکنه
...
من اين آشوبو دوست دارم..

خييييييييييييلي دوسش داشتم خيلي
نيستي تا حسودي ام شود ... به هر آمکس که تو رادارد

بودن يا نبودن،مساله اينست!
و ديگر هيچ...

ميشود روزي مرا صدا بزني....

سلام ...:(
منم هم خسته ام ...
فقط اداي زنده بودن را در مي آورم...
چقدر مسخره نفس ميکشند ريه هايم :(

حالم خوب نيست غزل
نوشته هات پريشونم ميکنه
يه پريشوني که بايد باشه
يه پريشوني که بغضامو بترکونه
...
بنويس...
خيلي بنويس...