مي روم سجاده ي ِ دست هايت را پهن مي کنم

سر مي کنم چادر ِ غزل هايت را

ذکر مي گويم با دانه دانه ي ِ اشک هايت

و

دل گره مي زنم به ضريح ِ چشمانت

دستم ميان ِ دست هاي ِ تو

گم شده اَم ميان ِ گل هاي ِ کوچک ِ سرخ ِ کاسه ي چيني ِ پر از انار

گم شده اَم ميان ِ تار و پود ِ پرده ي حرير ِ پنجره

گم شده ام ...

مي روم سجاده ي ِ دست هايت را پهن مي کنم

سر مي کنم چادر ِ غزل هايت را

ذکر مي گويم با دانه دانه ي ِ اشک هايت

اوج احساس و بندگي را به تصوير کشيدن يعني همين