وقتي قبر را کنده بودند

با چشمان مبهوتش...

ياد ايستادنش که تحمل نداشت بر دو پايش قرار بگيرد و از اين پا به اون پا مي گشت

ياد وقتي که معشوقش را آوردند و در قبر گذاشتند چنان جيقي زد که دوستِ دوست مرحومم فريادي زد و مورد حملات نا جوان مردانه ي اعصاب قرار گرفت

و من تنها با سکوت تکلم مي کردم

يادم مي آيد چنان خاطرات به من حمله کردند که خون از بينيم خارج شد ...

رفيق قندِ چايي زندگيم بود و بعد از او تمام قند ها به کامم تلخ شد ... بعد از مادر و برادرم خاطراتش مرا سوزاند