گفتم حوصله اش را ندارم. نه حوصله ی اردیبهشت و این هوا و یاس هایش. نه حتا حوصله ی قدم زدن و فکر کردن .دیگر برایم فرقی نمی کند بهار باشد یا پاییز. یا اصلا خود زمستان.می خواهد اردیبهشت باشد یا خود اسفند. تمام حرف هایم از سر دلخوری بود. شاید از من  انتظارش را نداشت که زل بزنم توی چشم هایش و برای او از بزرگترین اشتباهش حرف بزنم. من هم دلخور بودم. اما شاید نباید برای هیچ وقت حرفی می زدم. تعجب کرد. ناراحت شد. بغض کرد. شاید نباید یک کلمه از حرف های توی دلم چیزی می گفتم. نمی دانم. فقط این را می دانم که انتظارش را از من نداشت. حالا هزار هم بگویم اشتباه کرده ام؛ دیگر برایش فرقی نمی کند.

برای من هم دیگر فرقی ندارد که اردیبهشت باشد یا نه. شاید من هم برای همیشه توی زمستان مانده ام.